آنگاه که بمیرم . ای عزیز ترین برایم مرثیه های اندوه بار سر مده . گلهای سرخ نپرور . سرو های پر سایه نگستر و بگذار مرقدم را تا علفهای هرز بپوشاند و شادابی خویش از ژاله و رگبار بگیرد . و انگاه در ارامش و شفقتی ابدی که ان را طلوع و غروبی نیست . شاید تو را به یاد بیاورم . و شاید به فراموشی سپارم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: